Αυτή η ανάρτηση έχει κατατεθεί κάτω από:
Αρχική σελίδα Σελίδα,
Συνεντεύξεις και στήλες
Παρουσιάσεις βιτρίνας: μυστικά του Sinister House
από τον Robert Greenberger
Από το 1968 έως το 1974 ή έτσι, το DC Comics παρήγαγε μερικά Moody, ατμοσφαιρικά και βρώμικα καλύτερα διασκεδαστικά “τρόμο” κόμικς. Ήταν μια περίοδος πειραματισμού, καθώς η διοίκηση άλλαζε για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες και η εταιρεία ξαφνικά είχε σημαντικό ανταγωνισμό από το Marvel.
Ενώ το σπίτι των ιδεών παρήγαγε κυρίως μόνο βιβλία σούπερ-ήρωας, το DC κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε ακόμα τα χιούμορ, το ρομαντισμό, τον πόλεμο, τα δυτικά και τα μυστήρια βιβλία. Προσπαθώντας να βρούμε νέα ακροατήρια, ή να κρατήσουν αυτά που απομένουν, η εταιρεία έριξε ένα καινούργιο πράγματα μετά το άλλο, συμπεριλαμβανομένου ενός περίεργου που παρέχει ονομάζεται Sinister House of Secret Love. Πριν οι πωλήσεις θα μπορούσαν να τεθούν σωστά, αναδιαμορφώθηκε ως μυστικά του Sinister House και διήρκεσε μόλις 18 τεύχη πριν εξαφανιστεί εξ ολοκλήρου.
Το πλήρες τρέξιμο συλλέγεται τώρα για πρώτη φορά, μια προσθήκη στην εκπληκτική βιτρίνα της DC παρουσιάζει τη βιβλιοθήκη των κυκλοφοριών.
Σε αντίθεση με, ας πούμε, το σπίτι του μυστηρίου, η μυστική αγάπη ήταν ένα βιβλίο 48 σελίδων που προσπάθησε να αναμίξει το μυστήριο και το ρομαντισμό-το πρώτο γοτθικό ρομαντισμό των κόμικς αν θέλετε. Ο Joe Orlando, ο οποίος έκοψε τα δόντια του στο EC Comics και συνέχισε να εξέρχεται από το είδος τρόμου με την εργασία του Warren’s Creepy και Eerie, είχε έρθει στο DC ως συντάκτης. Ένας αξιοσημείωτος δάσκαλος και πειραματιστής, ανανεώνει τον Hom από έναν τίτλο σούπερ-ήρωας σε μια μυστηριώδη ανθολογία που επέτρεψε τα ταλέντα του Tyro όπως ο Bernie Wrightson, ο Michael William Kaluta και ο Howard Chaykin να ακονίσουν τις δεξιότητές τους και να μας εισαγάγουν μια νέα γενιά δημιουργών.
Ο Ορλάντο πήρε το καλύτερο από τον λαό του, συμπεριλαμβανομένων των νεοεισερχομένων, όπως ο βοηθός του συντακτικού, ο Michael Fleisher και οι βετεράνοι, συμπεριλαμβανομένου του Don Heck, ο οποίος απεικόνιζε την πρώτη ιστορία στη συλλογή. Τα πρώτα καλύμματα αναπτύχθηκαν για να προκαλέσουν χαρτιά γοτθικά ρομαντικά με περίτεχνα σύνορα και μία μόνο εικόνα χωρίς πολλούς τύπους. Ο Jeff Jones συνέβαλε ένα ιδιαίτερα καλό για το δεύτερο τεύχος, το οποίο γράφτηκε από τον Len Wein και σχεδιάστηκε από τον Tony Dezuniga.
Νιώθοντας το δρόμο του μέσα από τον νέο τίτλο, ο Orlando αναμειγνύεται μακρύτερα και μικρότερες ιστορίες, στρογγυλοποιώντας θέματα με εικονογραφημένα παραμύθια κειμένου. Οι αναγνώστες αντιμετωπίστηκαν σε μια καλή ποικιλία ιστοριών και ταλέντων, όπως το έργο του τεύχους #3 από τον Alex Toth.
Σαφώς, υπήρξε εσωτερική δυσαρέσκεια με το βιβλίο και όταν η γραμμή έπεσε πίσω σε 32 σελίδες για 20 σεντς, ο τίτλος αυτός συμπεριλήφθηκε. Με το τεύχος #5, ο τίτλος άλλαξε σε μυστικά του Sinister House, αν και ήταν δύσκολο να πούμε τη διαφορά από το Moody Nick Cardy Cover και το Book-Length Tale από τους συγγραφείς Lynn Marron & Michael Fleisher και τους καλλιτέχνες Mike Sekowsky & Dick Giordano.
Η γωνία ρομαντισμού μειώθηκε εξ ολοκλήρου με το έκτο ζήτημα με την άφιξη της Εύας ως οικοδεσπότη. Εισήγαγε ένα μικρότερο μείγμα ιστοριών από το Orlando Stable Talents και ξαφνικά το Sinister House ήταν απλώς ένας άλλος συναρπαστικός τίτλος παρόμοιος με το Hom και το House of Secrets. Οι αναγνώστες θα βρουν δουλειά από τους Alfredo Alcala, Robert Kanigher, Sheldon Mayer, John Albano, Sam Glanzman, Kaluta, Maxene Fabe, Ruben Yandoc, Jack Oleck, Neal Adams και Alex Niño.
Ο τίτλος ταξίδεψε για λίγο, ούτε καταπληκτική ούτε τρομερή. Αλλά ένα συντακτικό shuffle είδε τη μετεγκατάσταση του βιβλίου στον Murray Boltinoff, λιγότερο τολμηρό στις επιλογές ταλέντων του, αλλά ένας πολύ πιο εμπορικός συντάκτης από τον Ορλάντο. Εξήγαγε την Εύα έξω από το σπίτι και χρησιμοποίησε τη δική του ομάδα δημιουργών, με επικεφαλής τον συγγραφέα George Kashdan. Τα τελευταία δύο ζητήματα αναμειγνύονται σε μια νέα ιστορία το καθένα και στρογγυλοποίησαν το βιβλίο με τις ανατυπώσεις που ελήφθησαν από τη δεκαετία του 1950, τα οποία ήταν ενδιαφέρουσες αλλά κακές.
Και ακριβώς έτσι, το Sinister House δεν ήταν πολύ περισσότερο, αν και η Εύα υπέστη ως φιγούρα που παρατηρήθηκε στο Sandman του Neil Gaiman και στη σειρά Dreaming Spinoff. Συνολικά, η ανάγνωση μέσω αυτών των 18 θεμάτων δείχνει την εξέλιξη του DC σε ένα βασικό σημείο της ιστορίας της.
Αγορά
Παρουσιάσεις βιτρίνας: μυστικά του Sinister House